Selfiemomentje

Niet van vandaag, maar van afgelopen maandag.
Geen jongetjes vandaag.
Ze moesten naar de tandarts.
Dagje rust dus.
Ook niet erg.

Deze maakte ik maandag.

Hij moet nog lang genoeg groot zijn.
En als hij moe is……!

Over moe gesproken.
Ik ben het ook.
Beetje moe van alles.
Medicatie nog niet goed ingeregeld.
De maatregelen rond Corona, nu het vuurwerk.

Hans die volgende week 65 wordt.
Mijn verjaardag 2 weken later.
Kerst.
(Dagje Kerst bij mijn zus kijk ik enorm naar uit.)
De familie niet (meer) bij elkaar kunnen krijgen.
En dit niet alleen vanwege Corona.
Moet ik ook niet meer willen denk ik.

Volgende week lekker dagje, en nachtje weg samen.

Gewoon even weinig zin in dingen hebben.
Mag ook wel keertje klagen toch?

Vijf jaar later

Ruim vijf jaar later.

Ruim 5 jaar geleden werd bij mij de diagnose borstkanker gesteld.
Ik ben nu ruim 5 jaar verder.

Het was en is een dingetje.

Elke keer weer.
Duiveltjes op mijn schouder.
Krengen zijn het.
Want oh wat maken ze mij soms onrustig.
Bang.
Hoofdpijn is een hersentumor.
Pijn in mijn rug zijn uitzaaiingen in de ribben.
Om maar iets op te noemen.

Maandag moet ik naar de oncoloog.
Waarschijnlijk ga ik, moet ik met ontslag bij de afdeling oncologie.
Dat zijn nu eenmaal de regeltjes.

Maar.
Maar……..!

Wat moet ik zonder mijn oncoloog?
Wie zegt dan tegen mij dat het goed met me gaat?
Zelf kan ik het niet.

Het is een dingetje.

Alles komt goed

Vijf jaar geleden

Bijna 5 jaar geleden.
Lees eerst bovenstaand stukje even.
Word er soms zelf nog verdrietig van als ik sommige stukjes teruglees.
Niet te vaak doen dus 🙂

Over thuis

Op een paar hele kleine dingetjes na is de woonkamer en mijn werkplek klaar.
We waren druk, erg druk.
We hebben naast een gewone eettafel ook een bartafel.
Altijd gehad. Lievelingsplekje van veel mensen.
We hebben een nieuwe gekocht
Daar zit een leren labeltje op van het bedrijf waar we hem gekocht hebben.

Het mooiste is dan om mijn plekje in dezelfde stijl te maken.

Dat is gelukt.
Kijk hoe mooi!!

Mijn nieuwe bureau, beetje donkere foto.

Mijn mini pc, maar wat een power!!! Ik had hiervoor een desktopcomputer. Die heeft mijn oudste kleine vriendje nu.

 

Kijk dat labeltje dan 🙂

De kleine klusjes zijn de verwarmingsbuizen wegwerken.
Wordt aan gewerkt.
En dan is de woonkamer klaar.
Ik schreef er hier al eerder over.

Het is echt zo gaaf, ik ben er elke dag weer zo blij mee.

Niet zo verwonderlijk als je een paar weken hier hebt zitten ‘werken’ ❤ヅ

 

 

 

 

 

Schoonzonen/dochters

Rechts, als het goed is kunnen jullie zien hoe onze familie een beetje in elkaar steekt.

Mijn dochter was getrouwd met Hans zijn zoon.
Mijn (stief)zoon.

Hans zijn zoon was getrouwd met mijn dochter.
Hans zijn (stief)dochter
Ter verduidelijking, Hans en ik zijn nog steeds getrouwd.

Maar goed, dat maakte wel dat mijn dochter ineens ook mijn schoondochter was.
Daar hoefde ik geen band mee op te bouwen.
Ik was en ben gek op dat kind!
Behalve dat het Hans zijn (stief)dochter is werd het ook zijn schoondochter.

Hetzelfde geldt voor Paul.
Mijn (stief)zoon werd mijn schoonzoon.
Bijzondere band heb ik daarmee.
Hij zei altijd al dat ik met twee bezems vloog, die van(stief)moeder en die van schoonmoeder.

Inmiddels is Paul een ex schoonzoon, maar nog steeds een (stief)zoon.
En Kim is behalve mijn dochter, mijn ex schoondochter,en een (stief)dochter en ex schoondochter van Hans.

Volgen jullie het nog?

Inmiddels heeft Paul een nieuwe vriendin en moet ik wennen aan een nieuwe schoondochter.
Ze is lief hoor.
Lief voor onze kleine vriendjes.

De jongetjes zijn zo flexibel.
Maar wat had ik het er moeilijk mee.
Dat Paul en Kim uit elkaar zijn.

Gaat goed nu.

Welkom Esmee!!!

Wegen en zo

Paar weken heb ik mijzelf niet gewogen.
Oké, niet kunnen wegen, want batterijtjes van de weegschaal waren leeg.
Stond er net even op, (Schrik) morgenochtend nog eens proberen 🙂

Ik koop trouwens mijn batterijtjes (bijna) altijd  hier.

 

Oops

Al jaren, echt al jaren, wil ik iets anders in de woonkamer.
Qua kleur.
Beetje qua stijl.
Het was/is hier geel/oranje, gescheiden door een latje ergens halverwege op de muur.
Boven dus geel, géén kanariegeel, onder oranje, géén mandarijntjesoranje.

We zijn begonnen!!

Eindelijk.
Maar.
Voor het af is zijn we een poosje verder.
Allebei niet de jongste meer.
Hoewel de selfie momentjes op maandag elke week iets anders laten zien 🙂

Maar we zullen gedoseerd niet gedoceerd 🙂 aan het werk moeten.
Allebei.

Goed begin ….?!

Dat het maar weer een fijn jaar mag worden.

Ik ben het jaar goed begonnen.
Op de 1e dag van het nieuwe jaar zaten we de hele dag in de sauna, was fijn.

Op de 2e dag van het nieuwe jaar zag ik in de post NL app dat er die dag een bekeuring op de mat zou vallen.
We hadden er al een vermoeden van maar valt toch altijd weer tegen.
Beter kijk ik niet meer in die app, word je alleen maar onrustig van.

Wel ook nog naar de sportschool geweest, dus bij elkaar goed bezig.
Toch? 🙂

Ik herhaal……!!

Bij Naomi las ik een mooi stukje.
Donderdag maakte ik toch iets mee en ga proberen het een beetje knap op te schrijven.
Dat is wel een dingetje.

Afgelopen donderdag ging mijn telefoon.
‘Huisarts’ stond er op mijn scherm.
Iedereen die een beetje op de hoogte is van mijn ziekteverleden weet dat ik me dan rot schrik.
Zo ook deze keer dus gaf de telefoon aan Hans.
De assistente van de huisarts.
Eerst vond ik het nog wel lief dat ze belde totdat we erachter kwamen dat ze dacht dat ik nog in het ziekenhuis lag.
Blindedarmontsteking.

Ik bedoel, ik ging op de fiets naar de SEH en was de volgende dag alweer thuis maar dat terzijde.
Ik krijg de telefoon!!!

Of ik wel wist dat ik elke drie maanden naar de diabetesverpleegkundige moest.
Oké.
Van mijn andere huisarts die helaas met pensioen is hoefde ik maar eens per jaar, gewoon om het in de gaten te houden.

Maar goed.
Elke drie maanden naar de diabetesverpleegkundige dus.
Elke drie maanden nuchter bloed laten prikken.
Ze heeft me vijf keer verteld wat nuchter bloed prikken inhoudt.
Ze heeft me vijf keer verteld dat ik de medicijnen die ik niet slik voor mijn suiker mee moet nemen naar de diabetes verpleegkundige.
Dat ik daar geen medicijnen voor slik heb ik haar natuurlijk ook vijf keer laten weten.
En dan durft ze te zeggen: “Ja, dat zei u al.”
Ze herhaalde het weer en weer en weer.
Er was werkelijk geen speld tussen te krijgen.
Ze liet me geen moment aan het woord, laat staan uitpraten!!

Toen was ik het zat!

“Lieve assistente, ik ben een vrouw van bijna 60 jaar. Ik begreep de 1e keer al wat u bedoelde.
Ik weet waarvoor ik bloed moet laten prikken.
Ik weet dat dat nuchter moet en ik weet ook wat dat is”!
Assistente: “ik begrijp dat u het begrijpt, maar ik herhaal het nog 1 keer”.

Een kwartier duurde het gesprek.
Het eindigde ermee dat ze mij beterschap wenste!!
Huh, waarom?
Omdat ik in het ziekenhuis had gelegen.
“Lieve assistente, u hoeft mij geen beterschap te wensen, ik herhaal, u hoeft mij géén beterschap te wensen. Ik ben niet ziek.
Fijne dag”.

Assistente: Ook fijne dag maar ik herhaal…….”.
Ze herhaalde niets meer.

Ben zomaar bang dat er meer van dit soort gesprekken zullen gaan volgen met deze huisartsassistente!!
Want het zal duidelijk zijn dat ik echt niet eens per drie maanden……..!
Oh nee, ik hoef het niet te herhalen, het is klaar 🙂

Het werd zomer….

De temperatuur loopt gestaag op hier in huis.

En boven, daar is het…… 33° !!
35° inmiddels.
Ik denk het slapen maar over te slaan.

Dingen gaan ook gewoon door.
Gisteravond lag ik in bed en bedacht me dat een zelfreinigend huis wel heerlijk zou zijn.

Dacht eens origineel te zijn.

Zelfreinigend huis

P.S ik wilde hier nog iets zeggen, maar weet niet meer wat!
Oh ja, het liedje van: Het werd zomer…. van Rob de Nijs.
Ik heb het altijd goed gevonden.