Maar wat was het de moeite waard.
De jongste slaapt de hele nacht door.
De oudste is een ander verhaal.
Slaapt wel door hoor, maar niet de hele nacht in zijn eigen bed, ook thuis niet.
1.00 uur was het.
Springt Bram ineens bovenop me.
Klaarwakker natuurlijk.
Ik.
Vanaf dat moment de hele nacht in de knoop gelegen.
Verstrengeld, armpjes en beentjes overal.
Erop, ernaast.
Vergezeld van aaitjes en kusjes.
Voelen of je er nog bent.
Af en toe een slaperig stemmetje dat aan je vraagt: ‘Oma?’
‘Ja?’
Verder niets, stilte en Bram slaapt weer verder.
Een nacht van emoties, overweldigende gevoelens voor zo’n kostbaar “bezit” wat ons even werd toevertrouwd.
Kleinkinderen zijn echt zo bijzonder!
❤❤♡❤❤
