Zo, dat is al weer even geleden.
Net als de chemo.
Vier weken geleden kreeg ik de laatste.
Nu pas besef ik, nu ik begin op te knappen, hoe ziek ik mij eigenlijk voelde.
Kan met recht zeggen, “man man man, wat heb ik me rot gevoeld.”
Niet al die tijd dat ik chemo kreeg hoor, maar vaak toch wel.
Maar nu?
Mijn haar wordt al weer lang.
Toch al minstens een centimeter.
Verleden week sleepte een lieve collega van me mij mee naar de kapper.
Was best eng, ben zuinig op die centimeter, maar, ik geef toe, ziet er nu beter uit.
Contouren in plaats van wildgroei.
Bovenop zitten nog donshaartjes, daar heeft ze niets aan gedaan, maar ook dat zal ik eerdaags wel even laten doen denk ik.
Geen enkele haar is even lang.
Verder ben ik nu bezig met alleen Herceptininjecties.
Die krijg ik eens in de drie weken en ben ik begin mei mee klaar.
En oh ja, tussendoor doe ik nog even de reconstructie.
Weet nog niet wanneer.
Verder wil ik nogmaals een aantal mensen bedanken die er steeds voor me waren.
Hans, Jeroen, Kim, Paul en Tanja als eerste natuurlijk.
Carla, mijn zus samen met haar man.
Gedeelde 1e plaats Car 🙂
Willem, mijn broertje, die mij toch regelmatig belde.
Marrian, mijn schoonzus, dankjewel voor al je lieve kaartjes.
Van Henk, mijn broer hoorde ik niet veel.
Maar hem kennende heeft het hem ook wel bezig gehouden.
En waren de kaartjes natuurlijk ook van hem.
Mijn mamma van 89.
Laat ik haar vooral niet vergeten.
Een aantal vrienden en/of kennissen.
A3 en Caro
Gerard & Margreet
Jaap & Hannie
Eva
Ans
Wouter, mijn vriendje uit Nieuw Zeeland.
Een paar collega’s.
Dan de steeds weer terugkerende bloglezeressen.
Dank voor jullie leuke en lieve reacties.
Ongetwijfeld zal ik een aantal mensen vergeten zijn.
Uiteraard is er ook de teleurstelling.
Verwacht ik soms toch misschien teveel van anderen?
Ik ben ziek, dus ik wil aandacht.
Nee, zo werkt dat niet.
Om aandacht te krijgen zal je ook aandacht moeten geven.
Maar………..
Toch zijn er mensen waarvan ik iets méér had verwacht.
Mensen die zeggen dat ze langs zouden komen.
Die nog steeds moeten komen.
Of mensen waar je gewoon een andere afspraak mee had.
Dan vraag je je toch af waarom?
Waarom?
Verder had en heb ik erg veel gehad aan de facebookgroep
lotgenootjes met borstkanker.
Ondanks het feit dat we een rotziekte hebben is de sfeer meestal erg gezellig.
Overigens ben ik wel super blij met het bevolkingsonderzoek naar borstkanker.
Want stel, stel nu dat er vorig jaar in november niets te zien was geweest en ik pas over twee jaar weer een oproep zou krijgen!!!
Ik kan jullie nu vertellen dat het er dan wel héél anders voor mij had uitgezien.
En dat hè, dat besef, dat komt keihard binnen.
