Eigenlijk ben ik wel een heel bevoorrecht mens.
Want wie kan op haar/zijn 55ste nu zeggen dat zij/hij het hele haargroeiproces heeft door gemaakt?
Genoeg.
Teveel.
Sommigen meer dan één keer zelfs.
Maar, dan toch, het was bijzonder.
Van lang, soort van blond, naar stekeltjes.
K A A L
Oh wat was dat koud.
De luchtverplaatsing op je hoofd voelen als je een deur opendoet.
De douchestralen.
Niet meer met je handen in je haar kunnen zitten.
Geen krulletjes meer draaien.
Geen shampoo nodig hebben.
De föhn, ik weet niet of die het nog doet.
Kammen en borstels, ik zal ze binnenkort weer aan moeten schaffen.
En zo is er nog wel meer.
Stekeltjes krijgen, ik trok en keek ze zowat mijn hoofd uit.
Kon niet wachten tot ze langer gingen groeien.
Merken dat je jezelf heel wat keertjes per dag over je eigen bolletje aaide.
Gewoon omdat het lekker was/is.
Gewoon, omdat het weer kan.
Wat ben ik blij met mijn korte coupe.
En wat staat het eigenlijk best wel stoer.
Ik krijg mooie haartjes terug, echt een volle bos.
Nergens grijs, was ik voorheen ook niet.
Zou er nooit vrijwillig voor gekozen hebben.
En dat is wat ik nu bedoel, ik maak dit toch maar mee.
Ongewild.
Het is een bijzonder proces.
En zo probeert iedereen op haar/zijn specifieke en unieke manier er het beste van te maken.
En dit is mijn manier.
Hieronder een foto van mij samen met mijn dochter Kim.
Afgelopen zaterdag gemaakt.
